Η χρήση των Αφοριστικών τυπικών στη Λαβκραφτική Μαγεία
Όσοι εχουν διαβάσει το περιβόητο Νεκρονομικόν του Σίμωνα μπορεί να θυμούνται μια ιδιαίτερα μελοδραματική δήλωση στην εισαγωγή του: "Δεν υπάρχουν αποτελεσματικά αφοριστικά τυπικά για τις δυνάμεις που καλούνται μέσω του ΝΕΚΡΟΝΟΜΙΚΟΥ". Οι απόψεις για αυτήν την "προειδοποίηση" είναι διφορούμενες: αρκετοί επιλέγουν να την ερμηνεύουν κυριολεκτικά, δηλώνοντας ότι το βιβλίο είναι τόσο επικίνδυνο ώστε το διάβασμα κάθε σελίδας θα πρέπει να συνοδεύεται από προσευχές και εξορκισμούς όλων των ειδών. Οι περισσότεροι πάντως αντιμετωπίζουν την κατάσταση με ψυχραιμία και θεωρούν πως αυτή η πρόταση δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ακόμη κόλπο marketing, μιας και τέτοιες δηλώσεις ουσιαστικά αυξάνουν το κλίμα τρομοκρατίας γύρω από το βιβλίο, κατά συνέπεια την δημοτικότητά του και, φυσικά, τις πωλήσεις. Εξάλλου, ο ίδιος ο Σίμωνας, μερικές παραγράφους αργότερα, αναφέρει πως, από τη στιγμή που η σουμεριακή θρησκεία και μαγεία ήταν σεληνιακής φύσεως, αφορισμοί με ηλιακό χαρακτήρα αποδεικνύονται ιδιαίτερα αποτελεσματικοί, ενώ το ίδιο το κείμενο διαθέτει ένα ολόκληρο κεφάλαιο (το "Βιβλίο Maklu των φλεγόμενων πνευμάτων") στο οποίο παρουσιάζονται μια σειρά από εξορκισμούς και ξόρκια προστασίας. Από την άλλη, κανένα από τα ξόρκια αυτά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως κανονικό αφοριστικό τυπικό. Όπως και να'χει, οι μάγοι που έχουν δουλέψει με το βιβλίο - για παράδειγμα, το διαδικτυακό Τάγμα του Νεκρονομικού - έχουν αξιοποιήσει τόσο τη δήλωση του Σίμωνα για τη χρήση ηλιακών τυπικών (ένα ιδιάτερα δημοφιλές τυπικό στους Simoniconists είναι ο Ηλιακός Σταυρός) όσο και τα ξόρκια του Νεκρονομικού του ως βάση για την κατασκευή νέων αφοριστικών τυπικών σχετικών με τη θεματολογία και την ατμόσφαιρα του βιβλίο (ένα παράδειγμα ενός τέτοιου τυπικού είναι το Αφοριστικό Στέμμα του Anu).
Αφήνοντας ωστόσο κατά μέρος το βιβλίο του Σίμωνα και τους οπαδούς του - που σε τελική ανάλυση ούτε οι ίδιοι θεωρούν πως το σύστημά τους είναι Λαβκραφτική Μαγεία - στον ευρύτερο χώρο των αποκρυφιστών της Μυθολογίας Κθούλου δεν παρατηρείται μια κοινή θέση πάνω στο ζήτημα των αφοριστικών τυπικών. Οι απόψεις για τη χρησιμότητά τους ποικίλλουν ανάμεσα στους διάφορους συγγραφείς και εκπροσώπους του Ρεύματος του Νεκρονομικού. Ο Donald Tyson, για παράδειγμα, στο "Grimoire of the Necronomicon" δεν παραθέτει κανένα είδος αφορισμού, δίνει όμως μια δική του μέθοδο για το άνοιγμα του κύκλου, που περιλαμβάνει τον οραματικό σχηματισμό ενός επτάκτινου αστεριού, όπου καθεμία από τις ακτίνες του αντιστοιχεί και σε έναν από τους επτά άρχοντες των Παλαιών στο σύστημά του. Ωστόσο αυτό το άνοιγμα του κύκλου έχει περισσότερο επικλητικό παρά αφοριστικό ή προστατευτικό χαρακτήρα. Άλλοι συγγραφείς όπως ο Phil Hine ή η Asenath Mason θεωρούν τη χρήση τους ως μη συμβατή με τη Λαβκραφτική μαγεία. Ο Ryan Parker πάλι στα κείμενά του δεν ακολουθεί κάποια κοινή γραμμή. Σε περιπτώσεις όπως το περιβόητο "Rite of the Ghoul" γράφει πως δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν ούτε αφορισμοί ούτε κανενός είδους προστατευτικός κύκλος, προκειμένου ο μύστης να βιώσει στο μέγιστο το μεταφυσικό φόβο που είναι αναγκαίος για τη συνειδησιακή εμπειρία της εργασίας. Από την άλλη, σε εργασίες με πιο συμβατική τελετουργική δομή, όπως το τυπικό για τη δημιουργία ενός Shoggoth προτείνει τη χρήση τους για τον περιορισμό της αρνητικότητας και των εξωτερικών επιρροών.Παρόμοια, εργασίες που έχει κατά καιρούς δημοσιεύσει στον ιστοχώρο του ο Γιώργος Ιωαννίδης δεν φαίνεται να ακολουθούν κάποιο κοινό πρότυπο. Η "Ευλογία του Συμβόλου", μια καθαρά τελετουργική μαγική πράξη, χρησιμοποιεί ένα τυπικό για το άνοιγμα του κύκλου, το ίδιο όμως δεν ισχύει για άλλες, όπως το "Κάλεσμα του Κθούλου" ή η "Είσοδος στα Μυστήρια των Μεγάλων Παλαιών".
Πόσο απαραίτητα είναι λοιπόν τα αφοριστικά τυπικά για τις μαγικές εργασίες πάνω στη Μυθολογία Κθούλου; Προκειμένου να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, είναι απαραίτητο να ξεκαθαριστεί πρώτα τι είναι ένα αφοριστικό τυπικό, ποιος ο μηχανισμός του, και τι ακριβώς εξυπηρετεί.
Ένας "μύθος" που κυκλοφορεί πολύ ανάμεσα στους σύγχρονους τελετουργικούς και μη μάγους είναι η άποψη ότι τα αφοριστικά τυπικά σαν τεχνική είναι αρχαία, κάτι που όμως δεν ισχύει. Η χρήση τους στην τελετουργική εργασία δεν υπήρχε πριν την αποκρυφιστική αναβίωση στα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά ουσιαστικά καθιερώθηκε από το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσαυγής (Hermetic order of the Golden Dawn), προκύπτοντας από το συγκρητισμούς που οι διδάσκαλοί της έκαναν ανάμεσα στην Καμπάλα, το γνωστικισμό, την πυθαγόρεια φιλοσοφία, την αλχημεία και άλλα στοιχεία, όπως η προστατευτική λειτουργία του μαγικού κύκλου, έννοια που δεν υπήρχε στους περισσότερους ευρωπαϊκούς αρχαίους πολιτισμούς αλλά ήταν κοινή στους λαούς της Μεσοποταμίας, και της Μέσης Ανατολής γενικότερα. Χάρη τη δουλειά των μελών της Golden Dawn και των συνεργατών τους (Mathers, Fortune, Crowley, Regardie κλπ) τα αφοριστικά τυπικά πέρασαν σε όλα τα συστήματα που εμφανίστηκαν τον 20ο αιώνα, από τις διάφορες παραδόσεις της Wicca, ως τη Χαοτική Μαγεία. Κάπως έτσι η χρήση τους έχει καθιερωθεί πλέον ως κάτι απαραίτητο για την εκτέλεση οποιασδήποτε μαγικής εργασίας.
Στην ερώτηση "τι κάνει ακριβώς ένα αφοριστικό τυπικό" οι απαντήσεις είναι πολλές, και ποικίλλουν ανάλογα με τα προσωπικά γούστα και πεποιθήσεις. Μια πολύ συνηθισμένη απάντηση ωστόσο είναι ότι "επιτελούν το άνοιγμα του κύκλου", στη δημιουργία δηλαδή ενός "καθαγιασμένου" και "θωρακισμένου" χώρου για τη μαγική εργασία, ενώ μια άλλη λειτουργία τους, σχετική με την προηγούμενη, αφορά την προστασία του μάγου από εχθρικές δυνάμεις. Τα αφοριστικά τυπικά μπορούν επίσης να χρησιμεύσουν και ως τρόπος αποβολής της αρνητικότητας και των δυσάρεστων επιρροών στην ψυχολογία του μύστη. Όλα τα παραπάνω, αν και όντως εμπίπτουν στα αποτελεσμάτων περισσότερων τέτοιων τυπικών είναι αρκετά περιοριστικές απαντήσεις. Το πραγματικό νόημα ενός αφοριστικού τυπικού μπορεί να γίνει φανερό αναλύοντας τη δομή του.
Γενικά ένα αφοριστικό τυπικό περιλαμβάνει τον διαχωρισμό του χώρου σε "ιερό" και "μη ιερό", περικλείοντας το χώρο που θα χρησιμοποιηθεί για τη μαγική εργασία και μετατρέποντας τον σε ένα είδος "ναού". Αυτό γίνεται με την καθιέρωση στον χώρο των τεσσάρων αρχέγονων κατευθύνσεων μέσω συμβολισμών (πχ Πεντάκτινα) και επικλήσεων των στοιχειακών ή πλανητικών ιδιοτήτων ως Θεομορφές (πχ Αρχάγγελοι). Ο μύστης τοποθετείται στο κέντρο και γίνεται ο Άξονας του Κόσμου (Axis Mundi), η συνειδητότητά του συνδέεται "Επάνω όπως και Κάτω" με την Ανώτερη Διάνοια του Σύμπαντος (Θεός, Τάο, Χάος κλπ) και μπορεί να ανέλθει σε ανώτερες συνειδησιακές σφαίρες. Όλα αυτά πραγματοποιούνται μέσω συμβολικών κινήσεων, χειρονομιών, ομιλίας και οραματισμού, καθώς και με χρήση διάφορων, ειδικών συμβολισμών και αντιστοιχιών. Παράλληλα, η προσοχή του μύστη φεύγει από την καθημερινότητα και επικεντρώνεται στην επερχόμενη μαγική τελετουργία, γεγονός που βοηθά στην αλλαγή της συνειδησιακής κατάστασης και στην προσέγγιση της μαγικής "Γνώσης" (Gnosis). Το τελευταίο είναι ίσως το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό ενός αφοριστικού τυπικού που έχει καθιερώσει και την χρήση τους όχι μόνο στο άνοιγμα αλλά και στο κλείσιμο των μαγικών εργασιών, όπου η νοητική κατάσταση πρέπει να επιστρέψει ξανά στην καθημερινότητα. Στην ουσία δηλαδή, τα αφοριστικά τυπικά ενισχύουν το διαχωρισμό της πραγματικότητας στην καθημερινή, υλική ζωή και στην τελετουργική, μαγική πράξη. Αυτά τα δύο αντιμετωπίζονται σαν ξεχωριστά κομάτια, που δεν μπορούν και δεν πρέπει να συγχέονται ποτέ μεταξύ τους.
Εδώ είναι που εντοπίζεται το βασικό πρόβλημα της χρήσης των αφοριστικών τυπικών στη λαβκραφτική μαγεία. Στις ιστορίες του Lovecraft οι Μεγάλοι Παλαιοί παρουσιάζονται σαν πανταχού παρόντες. Αυτοί που θέλουν να επικοινωνήσουν με αυτούς συχνά καταφεύγουν σε απομονωμένα μέρη, σκοτεινά και απόμερα, σε
απομεινάρια αρχαίων πολιτισμών, προκειμένου να νιώσουν την παρουσία τους, όχι επειδή οι Παλαιοί κατοικούν εκεί, αλλά επειδή εκεί η συμβατικότητα της καθημερινότητας δεν εμποδίζει την επικοινωνία μαζί τους. Στην σύγχρονη πρακτική της Λαβκραφτικής μαγείας αυτό συχνά γίνεται μέσω ειδικών οραματισμών,
ηθελημένων ονείρων και αστρικών εξερευνήσεων, και φυσικά με επισκέψεις σε κατάλληλες τοποθεσίες, ωστόσο όταν το μυαλό ανοίξει στο Κάλεσμα του Cthulhu, τότε αυτό συνεχίζει να ακούγεται κάθε στιγμή, και η δίοδος ποτέ δεν κλέινει τελείως. Κυκλοφορεί μια ιδιαίτερα διαδεδομένη άποψη που θέλει τους Μεγάλους Παλαιούς να μην μπορούν να αφοριστούν. Αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με τον εξορκισμό κάποιας οντότητας, όσο με το γεγονός ότι σήμερα στις περισσότερες περιπτώσεις τα δημιουργήματα του Lovecraft αντιμετωπίζονται ως προβολές των σκοτεινών ψυχικών αρχετύπων, τα οποία μεταφέρουμε πάντα μαζί μας. Πρακτικά, αυτό σημαίνει επίσης πως μια εμπειρία σχετική με τους Μεγάλους Παλαιούς δεν τερματίζεται απαραίτητα με τη λήξη της τέλεσης μιας εργασίας, καθώς τα συναισθήματα και η συνειδησιακή αλλαγή που η μαγική πράξη προκαλεί συνοδεύουν τον μύστη πέρα από το τέλος της.
Το ζήτημα που τίθεται λοιπόν δεν είναι το κατά πόσο λειτουργούν ή όχι τα Αφοριστικά τυπικά στη λαβκραφτική μαγεία, αλλά το κατά πόσο είναι συμβατά με αυτήν. Τα αφοριστικά τυπικά είναι χαρακτηριστικά οργανωμένης τελετουργικής δομής, που όμως σπάνια υπάρχει στις λαβκραφτικές εργασίες, καθώς αυτές έχουν να κάνουν όχι τόσο με την υλική πράξη όσο με τον συντονισμό του μυαλού με τις "ενέργειες" ενός ευρύτερου ρεύματος. Αυτός ο συντονισμός δεν επιτυγχάνεται τόσο με την κλασσική τελετουργία - χωρίς αυτό φυσικά να αποτελεί κανόνα, εφόσον υπάρχουν αρκετά παραδείγματα λαβκραφτικών τελετουργικών - όσο με την αναγνωση των ιστοριών της Μυθολογίας Κθούλου, με τα όνειρα, τον οραματισμό και τις εργασίες ατραπού (pathworks), ακόμη και με έναν απλό περίπατο σε κάποια ειδική και σημαντική τοποθεσία, όλα τεχνικές που έχουν σκοπό τη μετάβαση της συνειδητότητας στην κατάσταση Γνώσης (Gnosis) που θα δεχτεί το μήνυμα των Αρχετυπικών μορφών του Lovecraft.
Συνεπώς, η χρήση των αφοριστικών τυπικών στη λαβκραφτική μαγεία εξαρτάται κάθε φορά από τον τύπο της εργασίας που επιτελείται. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου η χρήση τους μπορεί να αξιοποιηθεί, όταν η εργασία ακολουθεί τελετουργικά προτυπα, και υπάρχουν περιπτώσεις όπου δεν είναι απαραίτητη, αφού το σημαντικό της μαγικής πράξης δεν είναι τόσο η τέλεση όσο ή βίωσή της - κάτι που ο Phil Hine χαρακτηρίζει ως "μαγικό γεγονός", διαχωρίζοντάς το από το μαγικό τυπικό. Το πότε μπορεί να γίνει αυτό, απομένει τελικά στην κρίση και την εμπειρία του καθενός.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Αλχαζρέντ, Α., Νεκρονομικόν, Κάκτος, 1985
Ιωαννίδης, Γ., Είσοδος στα Μυστήρια των Μεγάλων Παλαιών, NecronomiconGnosis.gr, 2010
Ιωαννίδης, Γ., Η Ευλογία του Συμβόλου και το Πνεύμα του Αιωνα, NecronomiconGnosis.gr, 2010
Ιωαννίδης, Γ., Το Αληθινό Κάλεσμα του Κθούλου, NecronomiconGnosis.gr, 2010
Ashnook, Lessons on the Necronomicon (Simon's Version), Order of the Necronomicon, 2006
Carroll, P.J., Liber Kaos, Weiser, 1992
Hine, P., Condensed Chaos (Oven-ready Chaos), philhine.org.uk, 2005
Hine, P., Prime Chaos, Chaos International, 1998
Hine, P., The Pseudonomicon, Weiser, 2004
Lovecraft, H.P., The Call of Cthulhu and Other Weird Stories, Penguin, 2002
Lovecraft, H.P., Dreams in the Witch House and Other Weird Stories, Penguin, 2005
Mason, A., Necronomicon Gnosis - A Practical Introduction, Rotter Drache, 2007
Parker, R., How to create a Shoggoth, ChaosMatrix, 1994
Parker, R., Rite of the Ghoul, ChaosMatrix, 1994
Simon, Necronomicon, Avon Books, 1980
Tyson, D., Grimoire of the Necronomicon, Llewellyn, 2008
Το περιεχόμενο της ιστοσελίδας Necronomicon Magic διατίθεται από τον δημιουργό Φώτη Μπαλτούμα με την άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .