YOG – SOTHOTH
Ο μυστηριώδης Φύλακας της Πύλης
“Ο Γιογκ-Σοθώθ γνωρίζει την Πύλη. Ο Γιογκ-Σοθώθ είναι η Πύλη. Ο Γιογκ-Σοθώθ είναι το Κλειδί και ο Φύλακας της Πύλης. Παρελθόν, παρόν και μέλλον, Όλα είναι Ένα μέσα στον Γιογκ-Σοθώθ. Αυτός γνωρίζει πού σπάσανε το Φράγμα οι Παλαιοί τον παλιό καιρό και πέρασαν, και που θα το ξανασπάσουν για να περάσουν πάλι. Ξέρει πού περπατήσανε Εκείνοι στα λιβάδια της Γης, και πού ακόμα περπατάνε.[...] Ο Γιογκ-Σοθώθ είναι το Κλειδί για την Πύλη, εκεί που οι Σφαίρες συναντώνται.”
(Χ. Φ. Λάβκραφτ, Ο Τρόμος του Ντάνγουιτς)
Η σκοτεινή φιγούρα του Γιογκ-Σοθώθ (Yog-Sothoth) είναι ίσως ένα από τα πιο τρομακτικά και ταυτόχρονα αινιγματικά στοιχεία της Μυθολογίας Κθούλου. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ο περιβόητος Φύλακας της Πύλης πέρασε από επανειλημμένα στάδια αλλαγών και τροποποιήσεων από την πένα του δημιουργού του, ο οποίος ίσως εν τέλει να μην έμεινε απόλυτα ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα. Τρανταχτή απόδειξη είναι τα λόγια του ίδιου του Λάβκραφτ, ο οποίος σε μια επιστολή του χαρακτηρίζει τον Γιογκ-Σοθώθ ως “μια ανώριμη σύλληψη, αταίριαστη για αληθινά σοβαρή λογοτεχνία”. Παρόλα αυτά, ο μυστηριακός Εξώτερος Θεός παραμένει σημαντικό κομμάτι τόσο της Μυθολογίας Κθούλου, όσο και της μαγικής προσέγγισής της.
Η πρώτη εμφάνιση του Μεγάλου Παλαιού γίνεται στο έργο Η Περίπτωση του Τσαρλς Ντέξτερ Γουώρντ, γραμμένο στις αρχές του 1927. Στο συναρπαστικό αυτό διήγημα, όπου επιστήμονες με παράξενες ιδέες, αθάνατοι μάγοι από το Σάλεμ και επικίνδυνοι τυμβωρύχοι μπλέκονται σε έναν λαβύρινθο από τρομακτικές συνωμοσίες και αποτρόπαια μαγικά πειράματα, ο Γιογκ-Σοθώθ παρουσιάζεται σαν ένα όνομα δύναμης μιας πανίσχυρης, σκοτεινής μαγικής τέχνης, αλλά και σαν μια άγνωστη, εξωκοσμική οντότητα, που μπορεί να κληθεί με τη σωστή χρήση των σημαδιών και των επωδών της Κεφαλής και της Ουράς του Δράκου (Caput & Cauda Draconis). Πρόκειται για τα δύο μαθηματικά σημεία στα οποία η τροχιά της Σελήνης συναντά εκείνη της Γης, σχετίζονται δε συχνά με μαγικές τελετές και σημαδιακές ημερομηνίες, όπως αυτές της εαρινής και φθινοπωρινής ισημερίας.
Η γενεαλογία του Γιογκ-Σοθώθ, όπως συντάσσεται από τον Λάβκραφτ σε μια από τις επιστολές του, τον παρουσιάζει σαν δημιούργημα της Ανώνυμης Ομίχλης, που δημιουργήθηκε από τον ίδιο τον τυφλό Άζαθωθ. Ο Γιογκ-Σοθώθ ζευγαρώνει με την Μαύρη Αίγα Σαμπ-Νιγκουράθ, δίνοντας ζωή στα μοχθηρά δίδυμα πλάσματα Nug και Yeb. Ανάλογο ρόλο αναλαμβάνει όμως και στην δεύτερη εμφάνισή του, στο Ο Τρόμος του Ντάνγουιτς, όπου παρουσιάζεται σαν πατέρας δύο βδελυγμάτων, αλλά και σαν μια διάνοια έξω από τον Χρόνο και τον Χώρο του υλικού σύμπαντος, φύλακας των περασμάτων ανάμεσα στις διαστάσεις, και γνώστης της ιστορίας και των προθέσεων των Μεγάλων Παλαιών. Από την άλλη, τόσο στο διήγημα Εκείνος που ψιθύριζε στο Σκοτάδι (1930) όσο και στη νουβέλα Στα Βουνά της Τρέλας (1931) εικάζεται πως κατήλθε μαζί με τις υπόλοιπες εξωγήινες φυλές από το διάστημα. Ενώ, στο διήγημα Ο Τρόμος στο Μουσείο (1932) ο Γιογκ-Σοθώθ παρουσιάζεται για πρώτη φορά με υλική μορφή, σαν “μια μάζα από ιριδίζουσες σφαίρες, που υποδήλωναν τεράστια μοχθηρία”, μια περιγραφή που θα επαναληφθεί και από τον August Derleth στο The Lurker at the Threshold.
Η πιο σημαντική εμφάνιση του Φύλακα της Πύλης, ωστόσο, γίνεται στο διήγημα Μέσα από τις Πύλες του Ασημένιου Κλειδιού (1933), ένα από τα πιο μυστηριακά έργα της Μυθολογίας Κθούλου. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ονειροναύτης Ράντολφ Κάρτερ (πολλοί εικάζουν ότι πρόκειται για ένα ονειρικό alter ego του ίδιου του Λάβκραφτ), έχοντας επιστρέψει στις Ονειροχώρες χρησιμοποιώντας το μαγικό Ασημένιο Κλειδί (όπως περιγράφεται στο ομώνυμο διήγημα του 1929), επιδιώκει την επαφή με τον Γιογκ-Σοθώθ, ερχόμενος αρχικά σε επαφή με το άβατάρ του, τον μυστηριώδη οδηγό Umr At-Tawil, “ο πιο Αρχαίος, που ο γραφέας μεταφράζει ως ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΤΕΙΝΕΙ ΤΗ ΖΩΗ”. Το πλάσμα αυτό, που όπως αναφέρει ο Λάβκραφτ, μπορεί να αψηφά το Πρεσβύτερο Σημάδι, οδηγεί τον Κάρτερ μέσα “στην Άβυσσο των καταβροχθιστών”, και στην Τελική Πύλη πριν το υπερβατικό Άπειρο:
“Ήξερε ότι είχε υπάρξει κάποιος Ράντολφ Κάρτερ από τη Βοστώνη, αλλά δεν μπορούσε να είναι σίγουρος ότι αυτός – το θραύσμα ή προσωπείο μιας γήινης οντότητας πέρα από την Τελική Πύλη – ήταν ο Κάρτερ ή κάποιος άλλος. Ο Εαυτός του είχε εξολοθρευθεί, κι όμως [...] γνώριζε πως, με κάποιο ακατανόητο τρόπο, ήταν μια λεγεώνα από εαυτούς. [...] Τότε, ανάμεσα σε αυτές τις καταβλητικές αντανακλάσεις, το θραύσμα του Κάρτερ πέρα-από-την-Πύλη τραβήχτηκε από αυτό που φαινόταν ως το ναδίρ του τρόμου σε μαύρα βάθη ακόμα μεγαλύτερου τρόμου. Αυτήν την φορά ήταν περισσότερο εξωτερικός – μια δύναμη ή προσωπικότητα που μονομιάς τον αντιμετώπισε, τον περιέβαλε και τον διαπέρασε, και η οποία εκτός από την τοπική παρουσία της φαινόταν να αποτελούσε επίσης μέρος του εαυτού του και την ίδια στιγμή να συνυπάρχει με όλο το χρόνο και να είναι συνεχής με όλο το χώρο. [...] Μπροστά σε αυτό το απαίσιο θέαμα, ο ψευδο-Κάρτερ ξέχασε τη φρίκη της κατεστραμένης του ατομικότητας. Ήταν Όλα-σε-Ένα και Ένα-σε-Όλα απεριόριστης ύπαρξης και εαυτού – όχι απλά ένα πράγμα του χωροχρονικού συνεχούς, αλλά δεμένο με την υπέρτατη ζωοποιό ουσία όλης της ατέρμονης κίνησης της ύπαρξης, η τελική ύστατη κίνηση που δεν γνωρίζει όρια και ξεπερνά τη φαντασία και τα μαθηματικά. Ήταν ίσως αυτό που συγκεκριμένες μυστικές λατρείες της Γης αποκαλούσαν ΓΙΟΓΚ-ΣΟΘΩΘ, και που είχε υπάρξει και με άλλα ονόματα, αυτό που τα καρκινοειδή του Γιογκόθ λατρεύουν ως Αυτόν από το Υπερπέραν και που οι ατμώδεις εγκέφαλοι των σπειροειδών νεφελωμάτων γνωρίζουν από ένα αμετάφραστο Σημάδι – κι όμως στιγμιαία η όψη του Κάρτερ κατάλαβε πόσο μικρές και πεπερασμένες είναι όλες αυτές οι αντιλήψεις.”
Το παραπάνω απόσπασμα θα μπορούσε να είναι η καταγραφή της εμπειρίας ενός μυστικιστή. Πώς όμως ο αιώνια αγνωστικιστής και άθεος Χ.Φ. Λάβκραφτ οδηγήθηκε σε μια τέτοια εξιστόρηση; Αυτό συνέβη επειδή, στην πραγματικότητα, το Μέσα από τις Πύλες του Ασημένιου Κλειδιού δεν είναι εξ'ολοκλήρου δικό του δημιούργημα.
Όταν ο Λάβκραφτ έγραψε το διήγημα Το Ασημένιο Κλειδί (όπου ο Ράντολφ Κάρτερ αναζητά και βρίσκει το κλειδί που θα του επιτρέψει να επισκεφτεί ξανά τις Ονειροχώρες, και εξαφανίζεται μέσα σε μια σπηλιά), ο φίλος του δι αλληλογραφίας και επίσης συγγραφέας, Edgar Hoffmann Price ενθουσιάστηκε με τη θεματολογία του και επιχείρησε να συνθέσει μία συνέχεια, αν και η αντίδραση του Λάβκραφτ στην πρότασή του δεν ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδης. Το αποτέλεσμα της προσπάθειας του Price (The Lord of Illusion) ήταν απίστευτα κακογραμμένο. Τελικά, μετά από μια σειρά διορθώσεων και επιστολών μεταξύ των δύο συγγραφέων, προέκυψε το Μέσα από τις Πύλες του Ασημένιου Κλειδιού, ένα κείμενο στο οποίο η πλοκή, το ύφος και η ροή ανήκαν στον Λάβκραφτ, το πνεύμα και η φιλοσοφία όμως ήταν του Price. Δεδομένου ότι ο τελευταίος παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις διδασκαλίες της Θεοσοφικής Εταιρείας και του μυστικισμού γενικότερα, γίνεται πιο ξεκάθαρο σε ποιον ανήκε η μυστικιστική οπτική του παραπάνω αποσπάσματος. Παρόλα αυτά, η συμβολή του ίδιου του Λάβκραφτ – που, όπως σημειώνει ο ακαδημαϊκός Justin Woodman, χαρακτηριζόταν από έναν υποβόσκοντα γνωστικισμό – όσον αφορά τη μυστηριακή ατμόσφαιρα της ιστορίας δεν μπορεί να παραλειφθεί.
Η τελευταία αναφορά του Λάβκραφτ στον Γιογκ-Σοθώθ γίνεται στο διήγημα Ο Στοιχειωτής του Σκοταδιού, όπου ο πρωταγωνιστής επικαλείται τον Εξώτερο Θεό για βοήθεια, λίγο πριν τον θάνατό του. Αυτή όμως δεν θα είναι και η τελευταία εμφάνιση του Φύλακα της Πύλης στη Μυθολογία Κθούλου. Θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο σε πλήθος ιστοριών του August Derleth αλλά και του Clark A. Smith, με τον τελευταίο να επινοεί ένα ακόμα άβατάρ του, τον μυστηριώδη θεό του Χρόνου Aforgomon, ενώ θα εμφανιστεί και σε πολλά από τα λαβκραφτικά γριμόρια που κυκλοφόρησαν μετά τη δεκαετία του 70. Στο γριμόριο του Σίμωνα η εκδοχή του Μεγάλου Παλαιού είναι ο Αρχαίος Φύλακας της Πύλης Iak Sakkak, προστάτης του περάσματος που οδηγεί στους Αρχαίους Θεούς και σφραγίζεται με τη Συμφωνία από το αίμα των ανθρώπων. Στα Νεκρονομικά του Hay και του Tyson δε, ο Γιογκ-Σοθώθ καταλαμβάνει κεντρικό ρόλο, ως ο κυρίαρχος Παλαιός σε όλες τις δοσοληψίες των μάγων με το Εξώτερο.
Παραδόξως, ελάχιστοι συγγραφείς και μελετητές του λαβκραφτικού έργου έχουν ασχοληθεί με το μυστήριο του ονόματος του Γιογκ-Σοθώθ, ίσως επειδή ο ίδιος ο Λάβκραφτ δεν άφησε συγκεκριμένες πληροφορίες για την προέλευσή του. Σε άρθρο τους για το παιχνίδι ρόλων The Call of Cthulhu, οι Sandy Petersen και Lynn Willis προτείνουν ότι το Yog-Sothoth είναι παραφθορά της αραβικής φράσης “Yaji Ash-Shuthath”, που μεταφράζεται ως “οι αφύσικοι πλησιάζουν”, ωστόσο δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν όντως ο Λάβκραφτ εμπνεύστηκε το όνομα με αυτόν τον τρόπο. Από την άλλη, ο Kenneth Grant έχει κατά καιρούς ασχοληθεί με το ζήτημα του ονόματος του Εξώτερου Θεού, συνδέοντάς το με τον πλανήτη Γιογκωθ (Yuggoth) αλλά και με τους αιγυπτιακούς θεούς Σεθ και Θωθ. Στην ανάλυση του Grant, η επαφή με τον Yog-Sothoth, όπως υποδηλώνεται από το όνομά του, είναι η επαφή με τον Αιώνα (Yuga) του Goth, το οποίο έχει αξία 409 όπως και η λέξη ερπετό, πρόκειται δηλαδή για το Δρακόντειο Ρεύμα! Ωστόσο, αυτό δεν είναι το μοναδικό “παιχνίδι” του πατέρα της Τυφώνειας Παράδοσης με το όνομα του Φύλακα της Πύλης.
Στο άρθρο – παρουσίαση του Χαστούρ αναφερθήκαμε ήδη στην θεωρία του Grant για τη σχέση της Μυθολογίας Κθούλου με την υποτιθέμενη τελετή της μαγικής ομάδας που μύησε τον Austin O. Spare στη μαγεία, όπως παρουσιάζεται στο Outer Gateways το 1994. Σύμφωνα με τον Grant, η λέξη Syth Odowogg, μια από τις ονομασίες που χρησιμοποιούνταν στο τελετουργικό, είναι παραλλαγή του Γιογκ-Σοθώθ, κάτι που θα μπορούσε να σημαίνει πως ο Spare, με κάποιο τρόπο, είχε έρθει σε επαφή με το Ρεύμα των Μεγάλων Παλαιών, ανεξάρτητα από την διοχέτευσή του από τον Λάβκραφτ! Πρέπει σε αυτό το σημείο να πούμε πως ο Spare προς το τέλος της ζωής του διάβαζε μανιωδώς ιστορίες της Μυθολογίας Κθούλου, ωστόσο η θεωρία του Grant επικεντρώνεται σε ένα πολύ προγενέστερο κομμάτι της ζωής του: πρόκειται για τον Μαύρο Αετό, το πνεύμα που ο Spare πίστευε ότι καθοδηγούσε το χέρι του κάθε φορά που ζωγράφιζε, και που λέγεται πως προήλθε από την ίδια την κυρία Paterson, ηγέτιδα στο coven που μυήθηκε ο καλλιτέχνης. Συμπτωματικά, ο Stephen Sennitt, κατά τους πειραματισμούς του με το υλικό που αργότερα αποτέλεσε το Liber Koth την περίοδο 1987-89 ήλθε σε επαφή με μια οντότητα που υιοθετούσε τον τίτλο του Μαύρου Αετού και συσχετιζόταν με τον Γιογκ-Σοθώθ, έφερε δε τον τίτλο Z'Nai, έναν αναγραμματισμό του ZAIN, του 17ου εβραϊκού γράμματος, που η γεματριακή του αξία (68) είναι ίδια με τη λέξη κενότητα (emptiness), θυμίζοντας έτσι το Γνωστικό Πλήρωμα, αλλά και τον Γιογκ-Σοθώθ όπως παρουσιάζεται στο Μέσα από τις Πύλες του Ασημένιου Κλειδιού.
Ο Phil Hine, από την άλλη, υιοθετεί μια κάπως διαφορετική άποψη. Έχοντας στο παρελθόν πειραματιστεί πάνω στο ζήτημα της επίκλησης του Γιογκ-Σοθώθ και της σχέσης της με τη θεωρία της Χαοτικής Δυναμικής και τους Τόπους Δύναμης του Paul Deveraux (τα αποτελέσματα αυτών των εργασιών μπορεί να τα δει κάποιος στο Aspects of Evocation του Hine) κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο Γιογκ-Σοθώθ είναι ουσιαστικά ένας υπερβατικός οδηγός (όπως το άβατάρ του, Umr At-Tawil) ένα παράθυρο στο σκοτάδι του αγνώστου, ενώ το κάλεσμά του είναι το έναυσμα για την μετατροπή του ατόμου σε μια ψυχοπύλη. Μερικά χρόνια αργότερα πάλι, στο Pseudonomicon, o Hine αντιλαμβάνεται τον Γιογκ-Σοθώθ περισσότερο σαν βιωματική κατάσταση, σαν “το έπακρο της εμπειρίας των Μεγάλων Παλαιών”, όπου θα οδηγηθεί ο μάγος όταν, έχοντας έρθει σε πλήρη επαφή με το εσωτερικό Θηρίο, προσφέρει τον εαυτό του ως θυσία.
Η άποψη του Hine είναι ολοφάνερα επηρεασμένη από την εκδοχή του Γιογκ-Σοθώθ στο Μέσα από τις Πύλες του Ασημένιου Κλειδιού. Ταυτόχρονα όμως είναι σε συμφωνία με την προσέγγιση τόσο του Kenneth Grant όσο και του Allen Holub, που εργαζόμενοι πάνω στην αποκωδικοποίηση του Book of the Forgotten Ones της Nema, εντοπίζουν τον Γιογκ-Σοθώθ στο υπέρτατο όριο του Ruach πάνω στο καμπαλιστικό Δέντρο της Ζωής, στη μυστική Σεφίρα Daath, την Άβυσσο και τον τρομερό κάτοικό της, τον φύλακα Choronzon:
“Ο Yug-Sut-Thoth (Γιογκ-Σοθώθ) είναι το σεληνιακό, μυητικό μέρος του Sht-thuti (Σετ-Ταχούτι/Θωθ), η Ίβιδα της Αβύσσου, ο φύλακας και αυτός που ανοίγει την Πύλη, όπως και η Πύλη η ίδια. Ο Yug-Sut-Thoth λειτουργεί σαν ενδιάμεσο ανάμεσα σε αυτό που είναι επάνω και σε αυτό που είναι μέσα στην Άβυσσο. Ο Yug-Sut-Thoth και ο Choronzon είναι κομμάτια ο ένας του άλλου, και μπορεί κανείς να τους επικαλεστεί με τα ίδια σύμβολα”.
Η ταύτιση του Γιογκ-Σοθώθ με τον Choronzon, τον δαίμονα που περιέγραψαν ο John Dee και ο Edward Kelley στις ενωχιανές επικήσεις τους, και που συνάντησε ο Aleister Crowley στους πειραματισμούς του με τον 10ο Αιθέρα, δίνει μια άλλη διάσταση στον χαρακτήρα του Μεγάλου Παλαιού, αλλά και μια σειρά από σύμβολα και φόρμουλες με τις οποίες οι διάφοροι μάγοι κατά καιρούς επιδικώκουν την επικοινωνία μαζί του. Παράλληλα, οδηγεί σε μια σειρά από συσχετισμούς ανάμεσα στον Φύλακα της Πύλης και έννοιες ή οντότητες όπως οι διάφορες εκδοχές του αντιλογέα (ανάμεσά τους ο Μέλεκ Τάους των Γεζίντι).
Παραδόξως, ο συσχετισμός του Γιογκ Σοθώθ με την Daath και τον Φύλακά της υπονοείται από τα λόγια του ίδιου του Λάβκραφτ, ο οποίος χαρακτηρίζει τον Γιογκ-Σοθώθ ως Πύλη, Κλειδί και Φύλακα της Πύλης, αλλά και ως το σημείο όπου “οι Σφαίρες συναντώνται”, μια περιγραφή ταιριαστή για την Daath, που στην καμπαλιστική γραμματεία είναι το σημείο του Δέντρου της Ζωής όπου όλα τα Σεφιρώθ ενώνονται. Από την άλλη, ο περιορισμός του σε ένα μόνο στοιχείο του Δέντρου έρχεται σε αντίθεση με τον χαρακτηρισμό του ως “Ολα σε Ένα και Ένα σε Όλα”, που παρόμοια με το ερμητικό “Εν τω Παν”, υποδεικνύει σχέση περισσότερο με το σύνολο του Μακρόκοσμου και κατά συνέπεια, με όλο το Δέντρο της Ζωής. Το ίδιο εξάλλου φαίνεται να γράφουν ο Λάβκραφτ και ο Price στο Μέσα από τις Πύλες του Ασημένιου Κλειδιού, όπου ο Γιογκ-Σοθώθ είναι δεμένος με την ουσία της κίνησης όλης της ύπαρξης. Συμπτωματικά, στο Necronomicon – Book of Dead Names, οι Robert Turner και George Hay παρουσιάζουν μια εναλλακτική εκδοχή του Δέντρου της Ζωής, όπου το σώμα του Δέντρου είναι ο Γιογκ-Σοθώθ και οι υπόλοιποι Παλαιοί τοποθετούνται στις Σφαίρες του, ωστόσο η συγκεκριμένη οπτική δεν έγινε πιο γνωστή.
Ίσως λοιπόν είναι πιο ορθό να τοποθετείται ο οδηγός Umr At-Tawil, το πεπερασμένο άβαταρ του Φύλακα, στην Άβυσσο, ενώ η απέραντη και απροσδιόριστη διάνοια του Γιογκ-Σοθώθ να είναι το σύνολο του Απείρου, που συνεχώς επεκτείνεται. Αυτή η μορφομετρία του Γιογκ-Σοθώθ θα μπορούσε να τον ταυτίσει με τον Κύκλο, και κατά συνέπεια με τη θελημική Nuit, όπως σημειώνει εύστοχα ο Γιώργος Ιωαννίδης. Έτσι, ο Γιογκ-Σοθώθ, που όπως τονίζει η Asenath Mason, είναι η αρχή της διαστολής και της διεύρυνσης, είναι ο κύκλος του ουροβόρου όφι, ενώ το κέντρο αυτού του κύκλου, αντίστοιχο του θελημικού Hadit, είναι ο τρελός Άζαθωθ και η αρχή της συστολής και της σμίκρυνσης. Το βίωμα της επαφής του δε, η καταστροφική και ταυτόχρονα αναγεννητική ένωση με το Μακρόκοσμο, μπορεί να παρομοιαστεί με την ένωση του Ενός με το Παν, αλλά και με τη γνωστική επιστροφή στο Πλήρωμα. Και, καθώς με την επιτευξη αυτής της Γνώσης φανερώνεται η υποκειμενικότητα όλων των πρότερων, πεπερασμένων αντιλήψεων, η επαφή με τον Γιογκ-Σοθώθ επιβεβαιώνει το θεμελιώδες ρητό της Χαοτικής Μαγείας: “Τίποτα δεν είναι αληθινό, όλα είναι εφικτά”.
Σημείωση: Μπορείτε να βρείτε εδώ το παράδειγμα μιας μαγικής εργασίας πάνω στον Γιογκ-Σοθώθ.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
-Αλχαζρέντ, Α (Simon), Νεκρονομικόν, Κάκτος, 1985
-Bertiaux, M., The Voudon Gnostic Workbook, Magickal Childe Inc, 1988
-Couchlin, J.J., Excerpts from Liber Yog-Sothoth, Waning Moon, 2004
-Crowley, A., The Vision and the Voice, Weiser Books, 1999
-Fortune, D., The Mystical Qabalah, Weiser Books, 2000
-Fra. T.S., Ye Rite to Call Yog-Sothoth, Celephais Press, 2001
-Grant, K., Nightside of Eden (2nd Edition), Skoob Books, 1993
-Grant, K., Outer Gateways, Skoob Books, 1994
-Grant, K., Outside the Circles of Time, Frederic Muller, 1980
-Grant, K., Hecate's Fountain, Skoob Books, 1992
-Hay, G. et al, Necronomicon – Book of Dead Names, Skoob Books, 1992
-Hine, P., The Pseudonomicon, Weiser Books, 2004
-Hine, P., Aspects of Evocation, philhine.org.uk, 1988
-Ιωαννίδης, Γ., Necronomicon, Αρχέτυπο, 2008
-Ιωαννίδης, Γ., Necronomicon – Το μονοπάτι του Μαύρου Θεού, Αρχέτυπο, 2011
-Karlsson, T., Qabalah, Qliphoth and Goetic Magic, Ajna Press, 2009
-Λάβκραφτ, Χ.Φ., Ο Τρόμος του Ντάνγουιτς, Αίολος, 1986
-Lovecraft, H.P., The Call of Cthulhu and Other Weird Stories, Penguin Classics, 2002
-Lovecraft, H.P., The Dreams in the Witch House and Other Weird Stories, Penguin Classics, 2005
-Lovecraft, H.P., The Thing on the Doorstep and Other Weird Stories, Penguin Classics, 2005
-Mason, A., Necronomicon Gnosis – A Practical Introduction, Edition Rotter Drache, 2007
-Μπαλάνος, Γ., Η Σκιά του Κθούλου, Locus-7, 1998
-Petersen, S. & Willis, S., In Rerum Supernatura, Call of Cthulhu 5th Ed. Oakland, CA: Chaosium, pp. 189-92
-Sennitt, S., Infernal Texts – Nox & Liber Koth, New Falcon, 1998
-Simon, Necronomicon (3rd Edition), Avon Books, 1980
-Τάισον, Ντ., Νεκρονομικόν – Οι Περιπλανήσεις του Αλχαζρέντ, Αίολος, 2007
-Tyson, D., Necronomicon – The Wanderings of Alhazred, Llewellyn Publications, 2004
-Tyson, D. Grimoire of the Necronomicon, Llewellyn Publications, 2008
-Woodman, J., Alien Selves: Modernity and the Social Diagnostics of the Demonic in 'Lovecraftian Magick', Journal for the Academic Study of Magic No. 2, pp. 13-47
-Woodman, J., All Dimensions Dissolve in the Absolute: Magick, Modernity and the Horror of Indetermination in “Through the Gates of the Silver Key” (conference paper), Weird Realism: Lovecraft and Theory, Goldsmiths University of London, 2007
-Συλλογικό, Exploring the Unnamable – Wanderings in the Labyrinths of Zin, Lodge Magan Books, 2007
(Χ. Φ. Λάβκραφτ, Ο Τρόμος του Ντάνγουιτς)
Η σκοτεινή φιγούρα του Γιογκ-Σοθώθ (Yog-Sothoth) είναι ίσως ένα από τα πιο τρομακτικά και ταυτόχρονα αινιγματικά στοιχεία της Μυθολογίας Κθούλου. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ο περιβόητος Φύλακας της Πύλης πέρασε από επανειλημμένα στάδια αλλαγών και τροποποιήσεων από την πένα του δημιουργού του, ο οποίος ίσως εν τέλει να μην έμεινε απόλυτα ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα. Τρανταχτή απόδειξη είναι τα λόγια του ίδιου του Λάβκραφτ, ο οποίος σε μια επιστολή του χαρακτηρίζει τον Γιογκ-Σοθώθ ως “μια ανώριμη σύλληψη, αταίριαστη για αληθινά σοβαρή λογοτεχνία”. Παρόλα αυτά, ο μυστηριακός Εξώτερος Θεός παραμένει σημαντικό κομμάτι τόσο της Μυθολογίας Κθούλου, όσο και της μαγικής προσέγγισής της.
Η πρώτη εμφάνιση του Μεγάλου Παλαιού γίνεται στο έργο Η Περίπτωση του Τσαρλς Ντέξτερ Γουώρντ, γραμμένο στις αρχές του 1927. Στο συναρπαστικό αυτό διήγημα, όπου επιστήμονες με παράξενες ιδέες, αθάνατοι μάγοι από το Σάλεμ και επικίνδυνοι τυμβωρύχοι μπλέκονται σε έναν λαβύρινθο από τρομακτικές συνωμοσίες και αποτρόπαια μαγικά πειράματα, ο Γιογκ-Σοθώθ παρουσιάζεται σαν ένα όνομα δύναμης μιας πανίσχυρης, σκοτεινής μαγικής τέχνης, αλλά και σαν μια άγνωστη, εξωκοσμική οντότητα, που μπορεί να κληθεί με τη σωστή χρήση των σημαδιών και των επωδών της Κεφαλής και της Ουράς του Δράκου (Caput & Cauda Draconis). Πρόκειται για τα δύο μαθηματικά σημεία στα οποία η τροχιά της Σελήνης συναντά εκείνη της Γης, σχετίζονται δε συχνά με μαγικές τελετές και σημαδιακές ημερομηνίες, όπως αυτές της εαρινής και φθινοπωρινής ισημερίας.
Η γενεαλογία του Γιογκ-Σοθώθ, όπως συντάσσεται από τον Λάβκραφτ σε μια από τις επιστολές του, τον παρουσιάζει σαν δημιούργημα της Ανώνυμης Ομίχλης, που δημιουργήθηκε από τον ίδιο τον τυφλό Άζαθωθ. Ο Γιογκ-Σοθώθ ζευγαρώνει με την Μαύρη Αίγα Σαμπ-Νιγκουράθ, δίνοντας ζωή στα μοχθηρά δίδυμα πλάσματα Nug και Yeb. Ανάλογο ρόλο αναλαμβάνει όμως και στην δεύτερη εμφάνισή του, στο Ο Τρόμος του Ντάνγουιτς, όπου παρουσιάζεται σαν πατέρας δύο βδελυγμάτων, αλλά και σαν μια διάνοια έξω από τον Χρόνο και τον Χώρο του υλικού σύμπαντος, φύλακας των περασμάτων ανάμεσα στις διαστάσεις, και γνώστης της ιστορίας και των προθέσεων των Μεγάλων Παλαιών. Από την άλλη, τόσο στο διήγημα Εκείνος που ψιθύριζε στο Σκοτάδι (1930) όσο και στη νουβέλα Στα Βουνά της Τρέλας (1931) εικάζεται πως κατήλθε μαζί με τις υπόλοιπες εξωγήινες φυλές από το διάστημα. Ενώ, στο διήγημα Ο Τρόμος στο Μουσείο (1932) ο Γιογκ-Σοθώθ παρουσιάζεται για πρώτη φορά με υλική μορφή, σαν “μια μάζα από ιριδίζουσες σφαίρες, που υποδήλωναν τεράστια μοχθηρία”, μια περιγραφή που θα επαναληφθεί και από τον August Derleth στο The Lurker at the Threshold.
Η πιο σημαντική εμφάνιση του Φύλακα της Πύλης, ωστόσο, γίνεται στο διήγημα Μέσα από τις Πύλες του Ασημένιου Κλειδιού (1933), ένα από τα πιο μυστηριακά έργα της Μυθολογίας Κθούλου. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ονειροναύτης Ράντολφ Κάρτερ (πολλοί εικάζουν ότι πρόκειται για ένα ονειρικό alter ego του ίδιου του Λάβκραφτ), έχοντας επιστρέψει στις Ονειροχώρες χρησιμοποιώντας το μαγικό Ασημένιο Κλειδί (όπως περιγράφεται στο ομώνυμο διήγημα του 1929), επιδιώκει την επαφή με τον Γιογκ-Σοθώθ, ερχόμενος αρχικά σε επαφή με το άβατάρ του, τον μυστηριώδη οδηγό Umr At-Tawil, “ο πιο Αρχαίος, που ο γραφέας μεταφράζει ως ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΤΕΙΝΕΙ ΤΗ ΖΩΗ”. Το πλάσμα αυτό, που όπως αναφέρει ο Λάβκραφτ, μπορεί να αψηφά το Πρεσβύτερο Σημάδι, οδηγεί τον Κάρτερ μέσα “στην Άβυσσο των καταβροχθιστών”, και στην Τελική Πύλη πριν το υπερβατικό Άπειρο:
“Ήξερε ότι είχε υπάρξει κάποιος Ράντολφ Κάρτερ από τη Βοστώνη, αλλά δεν μπορούσε να είναι σίγουρος ότι αυτός – το θραύσμα ή προσωπείο μιας γήινης οντότητας πέρα από την Τελική Πύλη – ήταν ο Κάρτερ ή κάποιος άλλος. Ο Εαυτός του είχε εξολοθρευθεί, κι όμως [...] γνώριζε πως, με κάποιο ακατανόητο τρόπο, ήταν μια λεγεώνα από εαυτούς. [...] Τότε, ανάμεσα σε αυτές τις καταβλητικές αντανακλάσεις, το θραύσμα του Κάρτερ πέρα-από-την-Πύλη τραβήχτηκε από αυτό που φαινόταν ως το ναδίρ του τρόμου σε μαύρα βάθη ακόμα μεγαλύτερου τρόμου. Αυτήν την φορά ήταν περισσότερο εξωτερικός – μια δύναμη ή προσωπικότητα που μονομιάς τον αντιμετώπισε, τον περιέβαλε και τον διαπέρασε, και η οποία εκτός από την τοπική παρουσία της φαινόταν να αποτελούσε επίσης μέρος του εαυτού του και την ίδια στιγμή να συνυπάρχει με όλο το χρόνο και να είναι συνεχής με όλο το χώρο. [...] Μπροστά σε αυτό το απαίσιο θέαμα, ο ψευδο-Κάρτερ ξέχασε τη φρίκη της κατεστραμένης του ατομικότητας. Ήταν Όλα-σε-Ένα και Ένα-σε-Όλα απεριόριστης ύπαρξης και εαυτού – όχι απλά ένα πράγμα του χωροχρονικού συνεχούς, αλλά δεμένο με την υπέρτατη ζωοποιό ουσία όλης της ατέρμονης κίνησης της ύπαρξης, η τελική ύστατη κίνηση που δεν γνωρίζει όρια και ξεπερνά τη φαντασία και τα μαθηματικά. Ήταν ίσως αυτό που συγκεκριμένες μυστικές λατρείες της Γης αποκαλούσαν ΓΙΟΓΚ-ΣΟΘΩΘ, και που είχε υπάρξει και με άλλα ονόματα, αυτό που τα καρκινοειδή του Γιογκόθ λατρεύουν ως Αυτόν από το Υπερπέραν και που οι ατμώδεις εγκέφαλοι των σπειροειδών νεφελωμάτων γνωρίζουν από ένα αμετάφραστο Σημάδι – κι όμως στιγμιαία η όψη του Κάρτερ κατάλαβε πόσο μικρές και πεπερασμένες είναι όλες αυτές οι αντιλήψεις.”
Το παραπάνω απόσπασμα θα μπορούσε να είναι η καταγραφή της εμπειρίας ενός μυστικιστή. Πώς όμως ο αιώνια αγνωστικιστής και άθεος Χ.Φ. Λάβκραφτ οδηγήθηκε σε μια τέτοια εξιστόρηση; Αυτό συνέβη επειδή, στην πραγματικότητα, το Μέσα από τις Πύλες του Ασημένιου Κλειδιού δεν είναι εξ'ολοκλήρου δικό του δημιούργημα.
Όταν ο Λάβκραφτ έγραψε το διήγημα Το Ασημένιο Κλειδί (όπου ο Ράντολφ Κάρτερ αναζητά και βρίσκει το κλειδί που θα του επιτρέψει να επισκεφτεί ξανά τις Ονειροχώρες, και εξαφανίζεται μέσα σε μια σπηλιά), ο φίλος του δι αλληλογραφίας και επίσης συγγραφέας, Edgar Hoffmann Price ενθουσιάστηκε με τη θεματολογία του και επιχείρησε να συνθέσει μία συνέχεια, αν και η αντίδραση του Λάβκραφτ στην πρότασή του δεν ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδης. Το αποτέλεσμα της προσπάθειας του Price (The Lord of Illusion) ήταν απίστευτα κακογραμμένο. Τελικά, μετά από μια σειρά διορθώσεων και επιστολών μεταξύ των δύο συγγραφέων, προέκυψε το Μέσα από τις Πύλες του Ασημένιου Κλειδιού, ένα κείμενο στο οποίο η πλοκή, το ύφος και η ροή ανήκαν στον Λάβκραφτ, το πνεύμα και η φιλοσοφία όμως ήταν του Price. Δεδομένου ότι ο τελευταίος παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις διδασκαλίες της Θεοσοφικής Εταιρείας και του μυστικισμού γενικότερα, γίνεται πιο ξεκάθαρο σε ποιον ανήκε η μυστικιστική οπτική του παραπάνω αποσπάσματος. Παρόλα αυτά, η συμβολή του ίδιου του Λάβκραφτ – που, όπως σημειώνει ο ακαδημαϊκός Justin Woodman, χαρακτηριζόταν από έναν υποβόσκοντα γνωστικισμό – όσον αφορά τη μυστηριακή ατμόσφαιρα της ιστορίας δεν μπορεί να παραλειφθεί.
Η τελευταία αναφορά του Λάβκραφτ στον Γιογκ-Σοθώθ γίνεται στο διήγημα Ο Στοιχειωτής του Σκοταδιού, όπου ο πρωταγωνιστής επικαλείται τον Εξώτερο Θεό για βοήθεια, λίγο πριν τον θάνατό του. Αυτή όμως δεν θα είναι και η τελευταία εμφάνιση του Φύλακα της Πύλης στη Μυθολογία Κθούλου. Θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο σε πλήθος ιστοριών του August Derleth αλλά και του Clark A. Smith, με τον τελευταίο να επινοεί ένα ακόμα άβατάρ του, τον μυστηριώδη θεό του Χρόνου Aforgomon, ενώ θα εμφανιστεί και σε πολλά από τα λαβκραφτικά γριμόρια που κυκλοφόρησαν μετά τη δεκαετία του 70. Στο γριμόριο του Σίμωνα η εκδοχή του Μεγάλου Παλαιού είναι ο Αρχαίος Φύλακας της Πύλης Iak Sakkak, προστάτης του περάσματος που οδηγεί στους Αρχαίους Θεούς και σφραγίζεται με τη Συμφωνία από το αίμα των ανθρώπων. Στα Νεκρονομικά του Hay και του Tyson δε, ο Γιογκ-Σοθώθ καταλαμβάνει κεντρικό ρόλο, ως ο κυρίαρχος Παλαιός σε όλες τις δοσοληψίες των μάγων με το Εξώτερο.
Παραδόξως, ελάχιστοι συγγραφείς και μελετητές του λαβκραφτικού έργου έχουν ασχοληθεί με το μυστήριο του ονόματος του Γιογκ-Σοθώθ, ίσως επειδή ο ίδιος ο Λάβκραφτ δεν άφησε συγκεκριμένες πληροφορίες για την προέλευσή του. Σε άρθρο τους για το παιχνίδι ρόλων The Call of Cthulhu, οι Sandy Petersen και Lynn Willis προτείνουν ότι το Yog-Sothoth είναι παραφθορά της αραβικής φράσης “Yaji Ash-Shuthath”, που μεταφράζεται ως “οι αφύσικοι πλησιάζουν”, ωστόσο δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν όντως ο Λάβκραφτ εμπνεύστηκε το όνομα με αυτόν τον τρόπο. Από την άλλη, ο Kenneth Grant έχει κατά καιρούς ασχοληθεί με το ζήτημα του ονόματος του Εξώτερου Θεού, συνδέοντάς το με τον πλανήτη Γιογκωθ (Yuggoth) αλλά και με τους αιγυπτιακούς θεούς Σεθ και Θωθ. Στην ανάλυση του Grant, η επαφή με τον Yog-Sothoth, όπως υποδηλώνεται από το όνομά του, είναι η επαφή με τον Αιώνα (Yuga) του Goth, το οποίο έχει αξία 409 όπως και η λέξη ερπετό, πρόκειται δηλαδή για το Δρακόντειο Ρεύμα! Ωστόσο, αυτό δεν είναι το μοναδικό “παιχνίδι” του πατέρα της Τυφώνειας Παράδοσης με το όνομα του Φύλακα της Πύλης.
Στο άρθρο – παρουσίαση του Χαστούρ αναφερθήκαμε ήδη στην θεωρία του Grant για τη σχέση της Μυθολογίας Κθούλου με την υποτιθέμενη τελετή της μαγικής ομάδας που μύησε τον Austin O. Spare στη μαγεία, όπως παρουσιάζεται στο Outer Gateways το 1994. Σύμφωνα με τον Grant, η λέξη Syth Odowogg, μια από τις ονομασίες που χρησιμοποιούνταν στο τελετουργικό, είναι παραλλαγή του Γιογκ-Σοθώθ, κάτι που θα μπορούσε να σημαίνει πως ο Spare, με κάποιο τρόπο, είχε έρθει σε επαφή με το Ρεύμα των Μεγάλων Παλαιών, ανεξάρτητα από την διοχέτευσή του από τον Λάβκραφτ! Πρέπει σε αυτό το σημείο να πούμε πως ο Spare προς το τέλος της ζωής του διάβαζε μανιωδώς ιστορίες της Μυθολογίας Κθούλου, ωστόσο η θεωρία του Grant επικεντρώνεται σε ένα πολύ προγενέστερο κομμάτι της ζωής του: πρόκειται για τον Μαύρο Αετό, το πνεύμα που ο Spare πίστευε ότι καθοδηγούσε το χέρι του κάθε φορά που ζωγράφιζε, και που λέγεται πως προήλθε από την ίδια την κυρία Paterson, ηγέτιδα στο coven που μυήθηκε ο καλλιτέχνης. Συμπτωματικά, ο Stephen Sennitt, κατά τους πειραματισμούς του με το υλικό που αργότερα αποτέλεσε το Liber Koth την περίοδο 1987-89 ήλθε σε επαφή με μια οντότητα που υιοθετούσε τον τίτλο του Μαύρου Αετού και συσχετιζόταν με τον Γιογκ-Σοθώθ, έφερε δε τον τίτλο Z'Nai, έναν αναγραμματισμό του ZAIN, του 17ου εβραϊκού γράμματος, που η γεματριακή του αξία (68) είναι ίδια με τη λέξη κενότητα (emptiness), θυμίζοντας έτσι το Γνωστικό Πλήρωμα, αλλά και τον Γιογκ-Σοθώθ όπως παρουσιάζεται στο Μέσα από τις Πύλες του Ασημένιου Κλειδιού.
Ο Phil Hine, από την άλλη, υιοθετεί μια κάπως διαφορετική άποψη. Έχοντας στο παρελθόν πειραματιστεί πάνω στο ζήτημα της επίκλησης του Γιογκ-Σοθώθ και της σχέσης της με τη θεωρία της Χαοτικής Δυναμικής και τους Τόπους Δύναμης του Paul Deveraux (τα αποτελέσματα αυτών των εργασιών μπορεί να τα δει κάποιος στο Aspects of Evocation του Hine) κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο Γιογκ-Σοθώθ είναι ουσιαστικά ένας υπερβατικός οδηγός (όπως το άβατάρ του, Umr At-Tawil) ένα παράθυρο στο σκοτάδι του αγνώστου, ενώ το κάλεσμά του είναι το έναυσμα για την μετατροπή του ατόμου σε μια ψυχοπύλη. Μερικά χρόνια αργότερα πάλι, στο Pseudonomicon, o Hine αντιλαμβάνεται τον Γιογκ-Σοθώθ περισσότερο σαν βιωματική κατάσταση, σαν “το έπακρο της εμπειρίας των Μεγάλων Παλαιών”, όπου θα οδηγηθεί ο μάγος όταν, έχοντας έρθει σε πλήρη επαφή με το εσωτερικό Θηρίο, προσφέρει τον εαυτό του ως θυσία.
Η άποψη του Hine είναι ολοφάνερα επηρεασμένη από την εκδοχή του Γιογκ-Σοθώθ στο Μέσα από τις Πύλες του Ασημένιου Κλειδιού. Ταυτόχρονα όμως είναι σε συμφωνία με την προσέγγιση τόσο του Kenneth Grant όσο και του Allen Holub, που εργαζόμενοι πάνω στην αποκωδικοποίηση του Book of the Forgotten Ones της Nema, εντοπίζουν τον Γιογκ-Σοθώθ στο υπέρτατο όριο του Ruach πάνω στο καμπαλιστικό Δέντρο της Ζωής, στη μυστική Σεφίρα Daath, την Άβυσσο και τον τρομερό κάτοικό της, τον φύλακα Choronzon:
“Ο Yug-Sut-Thoth (Γιογκ-Σοθώθ) είναι το σεληνιακό, μυητικό μέρος του Sht-thuti (Σετ-Ταχούτι/Θωθ), η Ίβιδα της Αβύσσου, ο φύλακας και αυτός που ανοίγει την Πύλη, όπως και η Πύλη η ίδια. Ο Yug-Sut-Thoth λειτουργεί σαν ενδιάμεσο ανάμεσα σε αυτό που είναι επάνω και σε αυτό που είναι μέσα στην Άβυσσο. Ο Yug-Sut-Thoth και ο Choronzon είναι κομμάτια ο ένας του άλλου, και μπορεί κανείς να τους επικαλεστεί με τα ίδια σύμβολα”.
Η ταύτιση του Γιογκ-Σοθώθ με τον Choronzon, τον δαίμονα που περιέγραψαν ο John Dee και ο Edward Kelley στις ενωχιανές επικήσεις τους, και που συνάντησε ο Aleister Crowley στους πειραματισμούς του με τον 10ο Αιθέρα, δίνει μια άλλη διάσταση στον χαρακτήρα του Μεγάλου Παλαιού, αλλά και μια σειρά από σύμβολα και φόρμουλες με τις οποίες οι διάφοροι μάγοι κατά καιρούς επιδικώκουν την επικοινωνία μαζί του. Παράλληλα, οδηγεί σε μια σειρά από συσχετισμούς ανάμεσα στον Φύλακα της Πύλης και έννοιες ή οντότητες όπως οι διάφορες εκδοχές του αντιλογέα (ανάμεσά τους ο Μέλεκ Τάους των Γεζίντι).
Παραδόξως, ο συσχετισμός του Γιογκ Σοθώθ με την Daath και τον Φύλακά της υπονοείται από τα λόγια του ίδιου του Λάβκραφτ, ο οποίος χαρακτηρίζει τον Γιογκ-Σοθώθ ως Πύλη, Κλειδί και Φύλακα της Πύλης, αλλά και ως το σημείο όπου “οι Σφαίρες συναντώνται”, μια περιγραφή ταιριαστή για την Daath, που στην καμπαλιστική γραμματεία είναι το σημείο του Δέντρου της Ζωής όπου όλα τα Σεφιρώθ ενώνονται. Από την άλλη, ο περιορισμός του σε ένα μόνο στοιχείο του Δέντρου έρχεται σε αντίθεση με τον χαρακτηρισμό του ως “Ολα σε Ένα και Ένα σε Όλα”, που παρόμοια με το ερμητικό “Εν τω Παν”, υποδεικνύει σχέση περισσότερο με το σύνολο του Μακρόκοσμου και κατά συνέπεια, με όλο το Δέντρο της Ζωής. Το ίδιο εξάλλου φαίνεται να γράφουν ο Λάβκραφτ και ο Price στο Μέσα από τις Πύλες του Ασημένιου Κλειδιού, όπου ο Γιογκ-Σοθώθ είναι δεμένος με την ουσία της κίνησης όλης της ύπαρξης. Συμπτωματικά, στο Necronomicon – Book of Dead Names, οι Robert Turner και George Hay παρουσιάζουν μια εναλλακτική εκδοχή του Δέντρου της Ζωής, όπου το σώμα του Δέντρου είναι ο Γιογκ-Σοθώθ και οι υπόλοιποι Παλαιοί τοποθετούνται στις Σφαίρες του, ωστόσο η συγκεκριμένη οπτική δεν έγινε πιο γνωστή.
Ίσως λοιπόν είναι πιο ορθό να τοποθετείται ο οδηγός Umr At-Tawil, το πεπερασμένο άβαταρ του Φύλακα, στην Άβυσσο, ενώ η απέραντη και απροσδιόριστη διάνοια του Γιογκ-Σοθώθ να είναι το σύνολο του Απείρου, που συνεχώς επεκτείνεται. Αυτή η μορφομετρία του Γιογκ-Σοθώθ θα μπορούσε να τον ταυτίσει με τον Κύκλο, και κατά συνέπεια με τη θελημική Nuit, όπως σημειώνει εύστοχα ο Γιώργος Ιωαννίδης. Έτσι, ο Γιογκ-Σοθώθ, που όπως τονίζει η Asenath Mason, είναι η αρχή της διαστολής και της διεύρυνσης, είναι ο κύκλος του ουροβόρου όφι, ενώ το κέντρο αυτού του κύκλου, αντίστοιχο του θελημικού Hadit, είναι ο τρελός Άζαθωθ και η αρχή της συστολής και της σμίκρυνσης. Το βίωμα της επαφής του δε, η καταστροφική και ταυτόχρονα αναγεννητική ένωση με το Μακρόκοσμο, μπορεί να παρομοιαστεί με την ένωση του Ενός με το Παν, αλλά και με τη γνωστική επιστροφή στο Πλήρωμα. Και, καθώς με την επιτευξη αυτής της Γνώσης φανερώνεται η υποκειμενικότητα όλων των πρότερων, πεπερασμένων αντιλήψεων, η επαφή με τον Γιογκ-Σοθώθ επιβεβαιώνει το θεμελιώδες ρητό της Χαοτικής Μαγείας: “Τίποτα δεν είναι αληθινό, όλα είναι εφικτά”.
Σημείωση: Μπορείτε να βρείτε εδώ το παράδειγμα μιας μαγικής εργασίας πάνω στον Γιογκ-Σοθώθ.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
-Αλχαζρέντ, Α (Simon), Νεκρονομικόν, Κάκτος, 1985
-Bertiaux, M., The Voudon Gnostic Workbook, Magickal Childe Inc, 1988
-Couchlin, J.J., Excerpts from Liber Yog-Sothoth, Waning Moon, 2004
-Crowley, A., The Vision and the Voice, Weiser Books, 1999
-Fortune, D., The Mystical Qabalah, Weiser Books, 2000
-Fra. T.S., Ye Rite to Call Yog-Sothoth, Celephais Press, 2001
-Grant, K., Nightside of Eden (2nd Edition), Skoob Books, 1993
-Grant, K., Outer Gateways, Skoob Books, 1994
-Grant, K., Outside the Circles of Time, Frederic Muller, 1980
-Grant, K., Hecate's Fountain, Skoob Books, 1992
-Hay, G. et al, Necronomicon – Book of Dead Names, Skoob Books, 1992
-Hine, P., The Pseudonomicon, Weiser Books, 2004
-Hine, P., Aspects of Evocation, philhine.org.uk, 1988
-Ιωαννίδης, Γ., Necronomicon, Αρχέτυπο, 2008
-Ιωαννίδης, Γ., Necronomicon – Το μονοπάτι του Μαύρου Θεού, Αρχέτυπο, 2011
-Karlsson, T., Qabalah, Qliphoth and Goetic Magic, Ajna Press, 2009
-Λάβκραφτ, Χ.Φ., Ο Τρόμος του Ντάνγουιτς, Αίολος, 1986
-Lovecraft, H.P., The Call of Cthulhu and Other Weird Stories, Penguin Classics, 2002
-Lovecraft, H.P., The Dreams in the Witch House and Other Weird Stories, Penguin Classics, 2005
-Lovecraft, H.P., The Thing on the Doorstep and Other Weird Stories, Penguin Classics, 2005
-Mason, A., Necronomicon Gnosis – A Practical Introduction, Edition Rotter Drache, 2007
-Μπαλάνος, Γ., Η Σκιά του Κθούλου, Locus-7, 1998
-Petersen, S. & Willis, S., In Rerum Supernatura, Call of Cthulhu 5th Ed. Oakland, CA: Chaosium, pp. 189-92
-Sennitt, S., Infernal Texts – Nox & Liber Koth, New Falcon, 1998
-Simon, Necronomicon (3rd Edition), Avon Books, 1980
-Τάισον, Ντ., Νεκρονομικόν – Οι Περιπλανήσεις του Αλχαζρέντ, Αίολος, 2007
-Tyson, D., Necronomicon – The Wanderings of Alhazred, Llewellyn Publications, 2004
-Tyson, D. Grimoire of the Necronomicon, Llewellyn Publications, 2008
-Woodman, J., Alien Selves: Modernity and the Social Diagnostics of the Demonic in 'Lovecraftian Magick', Journal for the Academic Study of Magic No. 2, pp. 13-47
-Woodman, J., All Dimensions Dissolve in the Absolute: Magick, Modernity and the Horror of Indetermination in “Through the Gates of the Silver Key” (conference paper), Weird Realism: Lovecraft and Theory, Goldsmiths University of London, 2007
-Συλλογικό, Exploring the Unnamable – Wanderings in the Labyrinths of Zin, Lodge Magan Books, 2007
Το περιεχόμενο της ιστοσελίδας Necronomicon Magic διατίθεται από τον δημιουργό Φώτη Μπαλτούμα με την άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .